Skeealaght

Ainliú Luiche | Taobh Le Taobh | Anótáil Inlíne

Yn Ven Va ny Buitch

Hooar mee yn skeeal shoh voish ben; hooar ee baase ayns Purt ny hInshey mysh tree ny kiare bleeaney er dy henney nish — as va ish baghey ayns Forsdal ec y traa cheddin va mish baghey aynshen, tra va mish my ghuilley as ish inneen. As va mee taggloo ree ayns Purt ny hInshey roish my dooar ee baase, mysh kiare bleeaney er dy henney, as dinsh ee dou yn skeeal shoh.

V'ee baghey ayns Forsdal Heese jeeragh ec yn chabbal aynshen, as red beg ny syrjey heose y raad va shenn ven baghey va enmyssit Fisher as e mac maree enmyssit Freddie; t'eshyn marroo nish rish bleeantyn as v'eh mysh yn eash cheddin as mee hene. Aghterbee, va'n chenn ven shoh baghey aynshoh as va ooilley'n sleih er y cheer credjal dy re buitch v'ee, as ta cooinaghtyn ayms dy row ee loshtey tombaghey ayns piob, ayns piob chray, as v'ee ny ben feer quaagh, aghterbee. As va ooilley'n sleih credjal dy row ee ny buitch, as va e mac Freddie, v'eh red beg ass e cheeayll, as v'eh roie mygeayrt as va'n chenn ven gyllagh da ooilley'n traa lesh ard-choraa, “Freddie, ca vel oo, Freddie?” As yinnagh Freddie geamagh er ash, “Ta mee aynshoh, vummig, ta mee cheet nish,” as ooilley myr shen, as shoh dooyrt Emily dooys.

Un laa v'ee smooinaght er jannoo craid er Freddie as va ish (Emily) goll mygeayrt as gyllagh, “Ca vel oo, Freddie?” “Ta mee cheet nish” as ooilley myr shen, jannoo craid er Freddie as haink y chenn ven dys y voalley as yeeagh ee dy geyre er Emily, myr v'ee jannoo craid er Freddie, as dooyrt ee ree, “Cha jean oo craid er my vac ny sodjey, my ghoodee.”

Va Emily red beg agglit as roie ee stiagh sy thie dy insh da e moir ooilley'n skeeal shoh, as tra heb ee dy insh yn skeeal da e moir, cha dod ee gra fockle erbee; va'n choraa slane caillt eck as er son tree ny kiare laghyn ny lurg shen cha dod ee loayrt red erbee; v'ee slane balloo. As dinsh ad yn skeeal shoh da shenn ven elley voish y cheer, as dooyrt yn chenn ven shoh, “Tra hig yn chenn ven stiagh reesht, cur j'ee red ennagh myr toyrtys as bee ooilley kiart ny lurg shen.” As tra haink y ven stiagh ayns y chiap reesht — va moir Emily freayll shiap veg ayns Forsdal — tra haink yn wuitch ayns y chiap reesht, hug Emily j'ee red beg dy hombaghey er son e piob, as v'ee lane dy vooise er son y tombaghey shoh as hie ee magh, as dy doaltattym haink yn choraa rish Emily reesht. Smooinee ad dy row mollaght currit urree ec y chenn wuitch, as erreish j'ee geddyn yn tombaghey hug ee ersooyl y vollaght. S'feer shen, er y chooid sloo hooar mee eh voish Emily hene.

An Bhean a Bhí ina Cailleach

Fuair mé an scéal seo ó bhean; fuair sí bás i bPort na hInse timpeall trí nó ceithre bliana ó shin anois — agus bhí sise ina cónaí i Forsdal ag an am céanna a bhí mise i mo chónaí ansin, nuair a bhí mise i mo bhuachaill agus ise ina cailín. Agus bhí mé ag caint léi i bPort na hInse sula bhfuair sí bás, timpeall ceithre bliana ó shin, agus d'inis sí dom an scéal seo.

Bhí sí ina cónaí i Forsdal Thíos díreach ag an séipéal ansin, agus rud beag níos airde thuas an bóthar bhí seanbhean ina cónaí a bhí ainmnithe Fisher agus a mac in éineacht léi ainmnithe Freddie; tá seisean marbh anois le blianta agus bhí sé timpeall an aois chéanna agus mé féin. Ar aon chuma, bhí an tseanbhean seo ina cónaí anseo agus bhí iomlán an tslua ar an tír ag creidiúint gur cailleach a bhí inti, agus tá cuimhní agamsa go raibh sí ag dó tobac i bpíopa, i bpíopa cré, agus bhí sí ina bean fhíoraisteach, ar aon chuma. Agus bhí iomlán an tslua ag creidiúint go raibh sí ina cailleach, agus bhí a mac Freddie, bhí sé rud beag as a chiall, agus bhí sé ag rith timpeall agus bhí an tseanbhean ag glaoch amach dó i rith an ama in ard a gutha, “Freddie, cá bhfuil tú, Freddie?” Agus dhéanfadh Freddie glaoch ar ais, “Tá mé anseo, a mhamaí, tá mé ag teacht anois,” agus uile mar sin, agus seo a dúirt Emily domsa.

Lá amháin bhí sí ag smaoineamh ar dhéanamh fonóide ar Freddie agus bhí sise (Emily) ag dul timpeall agus ag béicíl, “Cá bhfuil tú, Freddie?” “Tá mé ag teacht anois” agus uile mar sin, ag déanamh fonóide ar Freddie agus tháinig an tseanbhean go dtí an balla agus d'fhéach sí go géar ar Emily, mar a bhí sí ag déanamh fonóide ar Freddie, agus dúirt sí léi, “Ní dhéanfaidh tú magadh ar mo mhac níos faide, mo chailín.”

Bhí Emily rud beag scanraithe agus rith sí isteach sa teach le hinsint dá máthair iomlán an scéil seo, agus nuair a rinne sí iarracht insint an scéil dá máthair, níor fhéad sí rá focal ar bith; bhí an glór iomlán caillte aici agus ar feadh trí nó ceithre lá ina dhiaidh sin níor fhéad sí labhairt rud ar bith; bhí sí go hiomlán balbh. Agus d'insíodar an scéal seo do sheanbhean eile ón tír, agus dúirt an tseanbhean seo, “Nuair a thiocfaidh an tseanbhean isteach arís, tabhair di rud éigin mar bhronntanas agus beidh uile ceart ina dhiaidh sin.” Agus nuair a tháinig an bhean isteach sa siopa arís — bhí máthair Emily ag coinneáil siopa bhig i Forsdal — nuair a tháinig an chailleach sa siopa arís, thug Emily di rud beag de thobac ar son a píopa, agus bhí sí lán de bhuíochas ar son an tobac seo agus chuaigh sí amach, agus go tobann tháinig an guth le hEmily arís. Shíleadar go raibh mallacht curtha uirthi ag an tseanchailleach, agus tar éis di fáil an tobac chuir sí ar siúl an mhallacht. Is fíor sin, ar a laghad fuair mé é ó Emily féin.