Ta'n skeeal shoh shenn skeeal Yernagh.
Haink dooinney er fer ny mooinjer veggey Yernagh laa dy row. V'eshyn hene jannoo braag yn aght t'ad jannoo dy cadjin, as tra v'eh gobbraghey hie yn dooinney huggey gyn jannoo sheean erbee yn aght nagh ghow yn fer beg aggle erbee. Va fys ec yn dooinney nagh vod eh cosney ersooyl tra v'eh jeeaghyn er dy gyere, as myr shen nagh row eh kiarail goaill tastey jeh red erbee elley, er lhimmey jeh'n fer beg. B'hreisht lesh goaill ersooyl yn airh voish.
“T'ou dy my akin, whooinney veg,” dooyrt eh. “Kys t'ou?”
“Ta mish mie dy liooar,” dreggyr eh hene, “agh ta mee fakin dy vel dty hie loshtey er dty chooyl.”
“Cha nod oo cosney ersooyl voym er yn aght shen; ta mee slane kiarail dty airh y ghoaill,” dooyrt yn dooinney.
“Lhig da dty hie ve dy bollagh currit mow eisht” dooyrt yn fer beg, agh honnick eh nagh vod eh cosney ersooyl er chor erbee as myr shen dooyrt eh, “Yeeaghym dhyt yn boayl ta my airh er ny cheiltyn, my ta, agh nagh lhisagh oo goll thie as cur lhiat kiebbey ry hoi reuyrey er-e-hon?”
“Cha lhisins jannoo shen foast,” dooyrt yn dooinney. “Foddym fuirraghtyn derrey vees fys aym er yn voayl ta'n airh er ny cheiltyn. Immee royd as jeeagh dou yn boayl kiart.”
Va fys mie ec yn fer beg nagh vod eh jannoo veg, as myr shen hie ad cooidjagh derrey haink ad dys magher lane dy chronganyn. Hie ad tessyn y vagher as fy yerrey yeeagh yn fer beg dasyn fer ny cronganyn lesh e vair.
“Reuyr fo'n chrongan shen,” dooyrt eh, “as yiow uss palchey dy airh.”
“S'mie shen,” dooyrt yn dooinney, as chiangle eh boandey jiarg mygeayrt mullagh y chrongan yn aght nagh beagh yn fer kiart er ny yarrood.
“Der oo dty ghialdyn dyn goaill yn boandey shen ersooyl veih'n chrongan?” dooyrt eh rish yn fer beg.
“Ver,” dreggyr eh hene.
Hie yn dooinney dy valley ayns dy chooilley hiyr as lurg tammylt beg v'eh er ash reesht ec y vagher kiart as hooar eh dy row boandey jiarg er ny chiangley mygeayrt dagh crongan sy vagher.
Tá an scéal seo seanscéal Éireannach.
Tháinig duine ar fhear de na daoine maithe Éireannacha lá dá raibh. Bhí seisean féin ag déanamh bróige an dóigh a mbíonn siad ag déanamh de ghnáth, agus nuair a bhí sé ag obair chuaigh an duine chuige gan déanamh fuaim ar bith sa chaoi nár ghabh an fear beag eagla ar bith. Bhí a fhios ag an duine nach féidir leis éalú nuair a bhí sé ag féachaint air go géar, agus mar sin nach raibh sé ceaptha gabháil airde de rud ar bith eile, cé is moite den fhear beag. Bhí súil aige gabháil chun siúil an óir uaidh.
“Tá tú do m'fheiceáil, a dhuine bheag,” dúirt sé. “Conas atá tú?”
“Tá mise maith go leor,” d'fhreagair sé féin, “ach tá mé ag feiceáil go bhfuil do theach ag dó ar do chúl.”
“Ní féidir leat éalú uaim ar an dóigh sin; tá mé iomlán soláthar d'ór a ghabháil,” dúirt an duine.
“Lig do do theach a bheith go hiomlán scriosta ansin” dúirt an fear beag, ach chonaic sé nach féidir leis éalú ar chor ar bith agus mar sin dúirt sé, “Taispeánfaidh mé duit an áit a bhfuil m'ór á cheilt, má tá, ach nár chóir duit dul abhaile agus tabhairt leat rámhainn le haghaidh rómhar ar a shon?”
“Níor chóir dom déanamh é sin fós,” dúirt an duine. “Is féidir liom fanacht go dtí go mbeidh a fhios agam ar an áit a bhfuil an t-ór á cheilt. Imigh romhat agus taispeáin dom an áit cheart.”
Bhí a fhios maith ag an bhfear beag nach féidir leis déanamh faic, agus mar sin chuadar le chéile go dtí gur thángadar go machaire lán de chnocáin. Chuadar trasna an mhachaire agus faoi dheireadh thaispeáin an fear beag dósan ceann de na cnocáin lena mhéar.
“Rómhair faoin chnocán sin,” dúirt sé, “agus gheobhaidh tusa neart óir.”
“Is maith sin,” dúirt an duine, agus cheangail sé banda dearg timpeall mhullach an chnocáin sa chaoi nach mbeadh an ceann ceart dearmadta.
“An dtabharfaidh tú do ghealltanas gan gabháil an bhanda sin ar siúl ón chnocán?” dúirt sé leis an bhfear beag.
“Tabharfaidh,” d'fhreagair sé féin.
Chuaigh an duine abhaile i ngach uile dheifir agus i ndiaidh tamall beag bhí sé ar ais arís ag an machaire ceart agus fuair sé go raibh banda dearg á cheangal timpeall gach cnocán sa pháirc.