Tra va'n schoill noa troggit ayns Balley Keeill Yude, va'n slieh jannoo ymmyd jeh'n chenn schoill myr shamyr sheshaghtagh raad v'ad cloie billiardyn, lhaih pabyryn as y lheid. Va'n chenn schoill shoh soit eddyr y cheeill as thie Hom, as myr shen va caa da Thom cheet ny whaiyl ymmodee sleih gagh oie. Ny keayrtyn chleayn ad Thom dy hleeu corranyn daue er yn oyr dy row eh feer schleioil ec yn obbyr shoh, as yiarragh ad dy row saase er lheh echey dy hleeu ry hoi giarrey ny tayrn.
Aghterbee, hie kuse dy gheiney aegey un oie lesh shilley er Thom as va pott vooar ny soie er yn aile as bree aynjee. Honnick ad y phott shoh as reagh ad dy hannaghtyn rish tammylt beg, jerkal rish podjal vroit cheh. Va coloayrtys ayn rish kerroo oor agh cha cheb Thom bine dy vroit daue.
“Nagh vel eh jeant foast, Hom?” dooyrt ad rish.
“Cha nel eh aarloo foast,” dreggyr Thom, “agh cha bee eh feer foddey.”
“Oh, s'mie shen,” deam ny deiney aegey. “Ta accrys atchimagh orrin noght as cha nel veg ayn ny share na meilley vroit er oie rastagh.”
“Dy jarroo, dy jarroo,” dreggyr Thom. “Ta mish ayns cordailys riu dy slane.”
Eisht ghow eh clout ayns e laueyn as hrog eh y phott gys mean y voayrd.
Haggil ny deiney mygeayrt, cappan ayns ny laueyn oc, myr hrog Thom y farkyl. Cha row veg ry akin agh bree; agh ronsee eh mygeayrt ayns yn ushtey as lheegh vooar echey, as hayrn eh magh greie-clùig!
“Shoh yn aght share dy ghlenney clag,” dooyrt eh.
Nuair a bhí an scoil nua tógtha i mBaile Cill Iúd, bhí an slua ag déanamh úsáide den tseanscoil mar sheomra comhpháirtí áit a raibh siad ag imirt billéardaí, ag léamh páipéir agus a leithéid. Bhí an tseanscoil seo suite idir an chill agus teach Thom, agus mar sin bhí deis ag Thom teacht in araicis mórán slua gach oíche. Uaireanta chlaonadar Thom le faobhrú corrán dóibh de bharr go raibh sé fíorchumasach ag an obair seo, agus déarfaidís go raibh áis ar leith aige le faobhrú le haghaidh gearradh nó tarraingt.
Ar aon chuma, chuaigh cuid de dhaoine óga oíche amháin le cuairt ar Thom agus bhí pota mór ina shuí ar an tine agus fuinneamh inti. Chonaiceadar an pota seo agus réitíodar le fanacht le tamall beag, ag súil le crúiscín brat the. Bhí comhrá ann le ceathrú uaire ach níor thairg Thom braon de bhrat dóibh.
“Nach bhfuil sé déanta fós, a Thom?” dúradar leis.
“Níl sé réidh fós,” d'fhreagair Thom, “ach ní bheidh sé an-fhada.”
“Ó, is maith sin,” gháir na daoine óga. “Tá ocras uafásach orainn anocht agus níl faic ann níos fearr ná babhla brat ar oíche stoirmeach.”
“Go deimhin, go deimhin,” d'fhreagair Thom. “Tá mise i gcomhaontú libh go hiomlán.”
Ansin ghabh sé éadach ina lámh agus thóg sé an pota go lár an bhoird.
Chruinnigh na daoine timpeall, cupáin sna lámha acu, mar thóg Thom an claibín. Ní raibh dada le feiceáil ach fuinneamh; ach scrúdaigh sé timpeall san uisce agus liach mhór aige, agus tharraing sé amach inneall cloig!
“Seo an bealach is fearr le glanadh clog,” dúirt sé.