Hooar mee yn skeeal shoh veih dooinney ta baghey ayns Purt ny hInshey. V'eh inshit da liorish dooinney elley laa dy row tra v'ad shooyll er ny sleityn. Ta mee credjal dy vel ram skeealyn ec yn dooinney elley shen; cha nel mee rieau er jeet my whaiyl rish, agh ta mee er lhaih shiartanse dy skeealyn echey ayns lioar scruit echey. Aghterbee, er hoh diu skeeal cha vow shiu ayns y lioar shen.
T'eh shickyr dy jarroo dy row Aue as Eve nyn Manninee. Yiow shiu magh shen traa erbee ta shiu lhaih my-nyn-gione ayns y Vible. Agh ta skeeal elley ayn nagh nhione da ymmodee sleih ta soilshaghey magh dy baghtal dy row ad nyn Manninee dooie. Ta fys mie eu mychione yn traa chroo Jee Niau as thalloo. Ec y traa shen chroo Eh Aue myrgeddin voish joan yn thalloo as ny lurg shen chroo Eh Eve ass asney v'ass cleeau Aue.
Laa dy row haink Aue dy valley feer anmagh veih'n chelg. V'eh feer skee as sollagh as cha row eh er haartyn monney beiyn.
“Cre'n boayl t'ou er ve?” dooyrt Eve; “s'feer anmagh eh as c'raad ta ooilley ny beiyn t'ou uss er helgey?”
“Cha row monney beiyn ry gheddyn as beign dou goll feer foddey eer ny beiyn beggey shoh y haartyn,” dooyrt Aue. “Shass voyd ass my raad, ven. Ta mee lane skee as ta mee geearree goll dy lhie.”
Gyn fockle erbee elley hie Aue dys e lhiabbee as v'eh ny chadley dy trome tammylt beg lurg shen. Agh va Eve ny ben ouryssagh as v'eh er ny ghoostey reesht tammylt beg ny s'anmey tra hooar eh e laue er e chleeau.
“C'red t'ou jannoo, ven?” dooyrt eh. “Va mish my chadley.”
“Cha nel mee agh shirrey vel asney elley ersooyl voyd,” dreggyr ish.
Fuair mé an scéal seo ó dhuine atá ina chónaí i bPort na hInse. Bhí sé inste dó ag duine eile lá dá raibh nuair a bhí siad ag siúl ar na sléibhte. Tá mé ag creidiúint go bhfuil neart scéalta ag an duine eile sin; níl mé riamh tar éis teacht i m'araicis leis, ach tá mé tar éis léamh roinnt scéalta aige i leabhar scríofa aige. Ar aon chuma, anseo daoibh scéal nach bhfaighidh sibh sa leabhar sin.
Tá sé cinnte go deimhin go raibh Ádhamh agus Éabha ina Manannaigh. Gheobhaidh sibh amach sin am ar bith atá sibh ag léamh fúthu sa Bhíobla. Ach tá scéal eile ann nach eol do mhórán slua atá fógartha go soiléir go raibh siad ina Manannaigh dhúchasacha. Tá a fhios maith agaibh faoin am a chruthaigh Dia Neamh agus talamh. Ag an am sin chruthaigh Sé Ádhamh freisin ó dheannach na talún agus ina dhiaidh sin chruthaigh Sé Éabha as easna a bhí as ucht Ádhaimh.
Lá dá raibh tháinig Ádhamh abhaile fíordhéanach ón tseilg. Bhí sé an-tuirseach agus salach agus ní raibh sé tar éis ruaigeadh mórán beithíoch.
“Cén áit a bhfuil tú tar éis a bheith?” dúirt Éabha; “is fíordhéanach é agus cá bhfuil gach ceann de na hainmhithe atá tusa tar éis seilg?”
“Ní raibh mórán ainmhithe ar fáil agus b'éigean dom dul an-fhada fiú na hainmhithe beaga seo a ruaigeadh,” dúirt Ádhamh. “Seas uait as mo bhealach, a bhean. Tá mé lántuirseach agus tá mé ag iarraidh dul a luí.”
Gan focal ar bith eile chuaigh Ádhamh chuig a leaba agus bhí sé ina chodladh go trom tamall beag ina dhiaidh sin. Ach bhí Éabha ina bean amhrasach agus bhí sé á dhúiseacht arís tamall beag níos déanaí nuair a fuair sé a lámh ar a ucht.
“Céard atá tú ag déanamh, a bhean?” dúirt sé. “Bhí mise i mo chodladh.”
“Níl mé ach ag féachaint an bhfuil easna eile imithe uait,” d'fhreagair sise.