Ayns un skeeal roish nish hug mee sheese y feysht shoh — “Nagh quaagh eh dy ren yn chenn sleih y vooinjer-veggey y akin, as nagh vod shinyn ad y akin edyr?”
Foddee dy row ny ayraghyn as moiraghyn ain molley ad-hene; agh bleeantyn er-dy-henney cheayll mee jeh shenn dooinney dy row, va shooyl ny-lomarcan er y vayr eddyr Glion Meay as Glion Rushen. Va earish mie ayn, braew as grianagh. Ec un ynnyd, yeeagh eh sheese lesh yn awin, as honnick eh er claddagh rish broogh ny h-awin chaglym dy ferrishyn nyn soie er y faiyr ayns cummey fainey as lane taggloo goll eddyr oc. Cha row ad agh tammylt beg ersooyl voish, as cha nee ynrican ren eh ad y akin, agh v'eh clashtyn ny v'ad gra. (Cha geayll mee rieau row ad loayrt ayns y Vaarle ny ayns y Ghaelg, agh s'cummey shen, son va yn daa ghlare shoh ec y dooinney va clashtyn roo). Aghterbee, rere yn skeeal va er ny insh da e chaarjyn liorish y dooinney, va ny ferrishyn dy-mooar seaghnit mychione ooilley ny gleashteeyn v'er jeet stiagh 'syn Ellan, as ny shlee jeu gagh laa. Dooyrt fer jeu, “Cha bee shee erbee dooin arragh!” As fer elley, “Cheer erbee ta cooie da ny mwyljyn-y-jouyl shoh, cha nel ad cooie dooin!” Fer elley reesht, “Insh-jee dou nish — dy beign's er my woailley sheese ec ny reddyn agglagh shoh, beagh ad booiagh dy my ghoaill stiagh ayns y thie-lheihys? Cha gredym dy beagh ad!”
Fy-yerrey, ve reaghit nagh beagh yn ellan sauchey daue veg ny sodjey, as tra va shoh currit roue hrog dagh 'er jeu seose e roih, yn eie shoh y chummal seose. As ny lurg y laa shen, ta sleih gra, cha row veg ry-akin ny ry-chlashtyn jeh 'n vooinjer-veggey!
(Cha voddym smooinaghtyn cre'n voayl t'ad nish; ta'n ghleashtan ry-akin, ry-chlashtyn as ry-hoaral feiy-ny-cruinney, bunnys).
I scéal amháin roimh anois chuir mé síos an cheist seo — “Nach aisteach é go ndearna an seanslua na daoine maithe a fheiceáil, agus nach féidir linne iad a fheiceáil ar chor ar bith?”
B'fhéidir go raibh na haithreacha agus máithreacha againn meallta iad féin; ach blianta ó shin chuala mé faoi sheanduine lá go raibh, a bhí ag siúl ina aonar ar an bhóthar idir Gleann na Má agus Gleann Roisean. Bhí aimsir mhaith ann, breá agus grianmhar. Ag ionad amháin, d'fhéach sé síos leis an abhainn, agus chonaic sé ar chladach le bruach na habhann cruinniú de shíofraí ina suí ar an bhféar i gcruth fáinne agus a lán cainte ag dul eatarthu. Ní raibh siad ach achar beag ar siúl uaidh, agus ní amháin a rinne sé iad a fheiceáil, ach bhí sé ag cloisteáil a raibh siad ag rá. (Níor chuala mé riamh an raibh siad ag labhairt sa Bhéarla nó sa Mhanainnis, ach is cuma é sin, óir bhí an dá theanga seo ag an duine a bhí ag cloisteáil leo). Ar aon chuma, de réir an scéil a bhí á insint dá chairde ag an duine, bhí na síofraí go mór buartha faoi gach ceann de na carranna a bhí tar éis teacht isteach san Oileán, agus níos líonmhaire díobh gach lá. Dúirt fear díobh, “Ní bheidh síocháin ar bith dúinn níos mó!” Agus fear eile, “Tír ar bith atá cuí do mhuilte an diabhail seo, níl siad cuí dúinn!” Fear eile arís, “Insígí dom anois — dá mbeinnse do mo bhualadh síos ag na rudaí eaglacha seo, an mbeidís sásta do mo ghabháil isteach san ospidéal? Ní chreidfidh mé go mbeidís!”
Faoi dheireadh, bhí sé socraithe nach mbeadh an t-oileán sábháilte dóibh faic níos faide, agus nuair a bhí seo curtha rompu thóg gach ceann díobh suas a lámh, an smaoineamh seo a choinneáil suas. Agus ina dhiaidh an lae sin, tá slua ag rá, ní raibh dada le feiceáil nó le cloisteáil de na daoine maithe!
(Ní féidir liom smaoineamh cén áit a bhfuil siad anois; tá an carr le feiceáil, le cloisteáil agus le boladh ar fud an domhain, beagnach).