Ayns thie-thooit beg er gerrey da'n cheeill veagh dooinney ayn enmyssit Thom Bette y Curleod, ny Thomas Bette. Va Thomas ny henn eeasteyr voish y jiass, as ayns y gheurey dobbree eh er y thallooin ny ayns ny baatyn bree, tilgey geayl er ny aileyn. Tra va enney ayms er, v'eh baghey ny lomarcan as cha ren eh veg dy obbyr agh son skillin ny ghaa ny keayrtyn. Ga nagh dooyrt eh monney, va Thom ny ghooinney creenagh as schleioil as va tushtey echey er ny losseree.
Dinsh carrey dou keayrt dy row, va fys ec Thom raad v'eh goll er sooree as inneen echey, as un laa dooyrt eh rish,
“Hom! Cre'n aght ta fys ayd raad t'ou goll er sooree gyn eayst ayn as gyn fer erbee geiyrt erriu?”
“Ah ha, bhoy,” dreggyr Thom, “Ta'n luss er my vreagyn as ta fys aym raad ta goll dooinney elley erbee!”
Va gunney ec Thom as un 'astyr reagh eh dy gholl er ny conneeyn marish Illiam y Kennaugh er yn oyr dy row ad nyn gumraagyn. Ec toshiaght ny h-oie hooyll ad magh er bayr drommey y valley Cleator as lhig ad er conning ny ghaa. Agh tra v'ad shooyll er ash ayns y ghullyr, ghow Thom greim er muinneel cooat Illiam as dooyrt eh,
“Fuirree, bhoy. Ta'n drogh hooill orrin.”
“Boghtynyd!” dreggyr Illiam, “cha nel mee fakin veg.”
“Jeeagh er ny kirree sy vagher shen eisht. Ta'n drogh hooill ayn.”
“Ta ny kirree shid lesh Mnr Brew as v'ad ayns y vagher tra haink shin magh oor er dy henney.”
“Ah, agh ta fer doo ayn nish nagh row maroo roie; as t'ee jeeaghyn orrin. She buitch ee.”
As chelleeragh hayrn Thom kiarkyl my nyn geayrt ayns joan y vayr lesh boyn e vraag as hug eh crosh ayn.
“Immee royd nish Illiam as beemayds kiart dy liooar,” dooyrt Thom, as raink ad gys uhllin as soilshaghyn y thie.
I dteach ceann tuí beag i ngar don chill bheadh duine ann ainmnithe Thom Bette an Curleod, nó Thomas Bette. Bhí Thomas ina sheaniascaire ón deisceart, agus sa gheimhreadh d'oibrigh sé ar an talamh nó sna báid fhuinnimh, ag caitheamh gual ar na tinte. Nuair a bhí aithne agamsa air, bhí sé ina chónaí ina aonar agus ní dhearna sé faic oibre ach ar son scilling nó dhó uaireanta. Cé nach ndúirt sé mórán, bhí Thom ina dhuine críonna agus éirimiúil agus bhí eolas aige ar na lusanna.
D'inis cara dom tráth, bhí a fhios ag Thom áit a raibh sé ag dul ar suirí agus iníon aige, agus lá amháin dúirt sé leis,
“Thom! Conas atá a fhios agat áit a bhfuil tú ag dul ar suirí gan ghealach ann agus gan aon duine ag leanúint oraibh?”
“Á ha, a mhic,” d'fhreagair Thom, “Tá an lus ar mo bhróga agus tá a fhios agam áit a bhfuil dul duine eile ar bith!”
Bhí gunna ag Thom agus tráthnóna amháin réitigh sé le dul ar na coiníní le Uilliam an Kennaugh de bhrí go raibh siad ina gcomrádaithe. Ag tús na hoíche shiúil siad amach ar bhóthar droma an bhaile Cleator agus ligeadar ar choinín nó dhó. Ach nuair a bhí siad ag siúl ar ais sa dorchadas, ghabh Thom greim ar mhuineál cóta Uilliam agus dúirt sé,
“Fan, a mhic. Tá an drochshúil orainn.”
“Seafóid!” d'fhreagair Uilliam, “níl mé ag feiceáil faic.”
“Féach ar na caoirigh sa mhachaire sin ansin. Tá an drochshúil ann.”
“Tá na caoirigh siúd leis An tUas Brew agus bhí siad sa mhachaire nuair a thángamar amach uair ó shin.”
“Á, ach tá ceann dubh ann anois nach raibh in éineacht leo roimhe sin; agus tá sí ag féachaint orainn. Is cailleach í.”
Agus láithreach tharraing Thom ciorcal ina dtimpeall i ndeannach an bhóthair le bonn a bhróige agus thug sé cros ann.
“Imigh romhat anois Uilliam agus beimidne ceart go leor,” dúirt Thom, agus tháinig siad go dtí iothlainn agus soilse an tí.