Ta'n skeeal shoh cheet veih'n voayl va mee ruggit ayn ayns Sostyn. Dooyrt yn fer dinsh eh dou dy row eh skeeal firrinagh mychione naim da tra v'eshyn ny ghuilley aeg. Cha row agh un veoir-shee sy valley shen as va'n far-ennym echey Plod. Shen yn far-ennym t'ad jannoo ymmyd jeh eer nish son yn meoir-shee jeh baljyn beggey cheeragh. Atreih, cha nel monney jeusyn er-mayrn nish.
Aghterbee, va'n naim ta mee er n'imraa ny ghuilley creoi agglagh tra va ny ooylyn appee. Ragh eh trooid gagh garey sy valley as gheidagh cho whilleen as oddagh eh ymmyrkey. Laa dy row honnick Plod eh tra v'eh drappal harrish boalley stiagh sy gharey ennagh as duirree Plod rishyn gys haink eh er ash. Tra lheim eh harrish y woalley reesht dooyrt Plod,
“Ta mee er hayrtyn uss, my riftan beg; lhig dooin goll as feddyn magh cre vees dty yishag gra mychione.”
“Kiart dy liooar,” dooyrt yn guilley, “agh fuirree orts rish tammylt; daag mee my vayrn my chooylloo sy gharey as cha b'loys dou goll thie n'egooish.”
“Immee royds eisht,” dooyrt Plod, “agh ny bee foddey.”
Hie yn guilley ersooyl harrish y woalley as dy jeeragh tessyn y gharey as harrish yn woalley elley as lurg shen ersooyl lesh thie harrish ny magheryn. Laa ny jees erreish da cosney e heyrsnys yn chied cheayrt, honnick Plod eh drappal harrish boalley elley as duirree eh rish yn nah cheayrt as v'eh tayrit reesht.
“As c'red t'ou dy ghra yn cheayrt shoh,” dooyrt Plod.
“Ta mee er n'aagail my vayrn my chooylloo sy gharey. Lhig dou goll er ash as shirrey er.”
“Shee bannee mee,” dooyrt Plod, “cha nel mish m'ommidan, ghuilley. Cha vod oo jannoo yn spotch cheddin reeshtagh. Tra va mish fuirraghtyn rhyts roie, roie oo ersooyl harrish ny magheryn. Agh bee anchaslys ayn yn cheayrt shoh. Fuirree orts ayns shoh as hems stiagh sy gharey mee-hene dy hirrey er dty vayrn, as verrym lhïams eh er ash dhyt.”
Tá an scéal seo ag teacht ón áit ar rugadh mé ann i Sasana. Dúirt an fear a d'inis sé dom go raibh sé ina scéal fírinneach faoi uncail dó nuair a bhí seisean ina bhuachaill óg. Ní raibh ach garda amháin sa bhaile sin agus bhí an leasainm aige Plod. Sin an leasainm a bhfuil siad ag déanamh úsáide de fiú anois don phóilín de bhailte beaga faoin tuath. Muise, níl mórán díobhsan ar marthain anois.
Ar aon chuma, bhí an t-uncail atá mé tar éis lua ina bhuachaill iontach crua nuair a bhí na húlla aibí. Rachadh sé trí gach garraí sa bhaile agus ghoidfeadh an oiread sin agus a d'fhéadfadh sé iompar. Lá dá raibh chonaic Plod é nuair a bhí sé ag dreapadh thar balla isteach i ngarraí éigin agus d'fhan Plod leis-sean go dtí gur tháinig sé ar ais. Nuair a léim sé thar an bhalla arís dúirt Plod,
“Tá mé do do ghabháil, mo bhithiúnach beag; lig dúinn dul agus fáil amach cad a bheidh d'athair ag rá faoi.”
“Ceart go leor,” dúirt an giolla, “ach fan ortsa le tamall; d'fhág mé mo bhairéad i mo chúl sa gharraí agus ní leomhfainn dul abhaile ina éagmais.”
“Imigh romhatsa ansin,” dúirt Plod, “ach ná bí fada.”
Chuaigh an buachaill ar siúl thar an bhalla agus go díreach trasna an gharraí agus thar an bhalla eile agus ina dhiaidh sin ar siúl leis abhaile thar na páirceanna. Lá nó dhó tar éis dó teitheadh a shaoirse an chéad uair, chonaic Plod é ag dreapadh thar balla eile agus d'fhan sé leis an dara huair agus bhí sé gafa arís.
“Agus cad atá tú ag rá an uair seo,” dúirt Plod.
“Tá mé tar éis fágáil mo bhairéad i mo chúl sa gharraí. Lig dom dul ar ais agus lorg air.”
“Ar m'anam,” dúirt Plod, “níl mise i m'amadán, a bhuachaill. Ní féidir leat déanamh an mhagaidh chéanna arís. Nuair a bhí mise ag fanacht leatsa roimhe seo, rith tú ar siúl thar na páirceanna. Ach beidh difríocht ann an uair seo. Fanfaidh ortsa anseo agus rachaidh mé isteach sa gharraí mé féin le lorg ar do bhairéad, agus tabharfaidh mé liomsa é ar ais duit.”