Va tree braaraghyn ayn as va jees jeu sheelt as hie ad gagh Doonaght dys y cheeill, agh va'n fer elley red beg mee-reiltagh. Ghow eh pynt ny jees ny keayrtyn, as cha jagh eh rieau dys y cheeill yn Doonaght ny laa elley erbee.
Laa dy row chaill eh keyrrey. V'eh shirrey noon as noal urree agh cha dooar eh ish boayl erbee. Va y ghaa vraar elley cummal ayns Skyll Mayl as hie ad dys keeill yn aspick yn Doonaght. Tra va kirree ersooyl er balley-hallooin elley ayns ny laghyn shen, v'ad er ny ockley magh sy cheeill marish reddyn elley ec y traa kiart sy chirveish. Dooyrt y ghaa vraar rish y vraar elley dy row ad shickyr dy geayll ad yn aspick gimraa e cheyrrey yn cheayrt s'jerree v'ad ec y chirveish.
“Kiart dy liooar,” dooyrt eh, “beeym ec y cheeill Jedoonee shoh cheet.”
Haink eh dys y cheeill as duirree eh rish yn traa va'n aspick ginsh da'n agglish ny reddyn scanshoil dy ve focklit magh. Va'n braar red beg bouyr as cha ghow eh tastey dy row yn aspick loayrt mychione dooinney as ben v'er chee geddyn poost. V'eh geabbey dy chlashtyn ooilley va goll er loayrt, as yn trass keayrt cheayll eh mychione yn dooinney as y ven shoh, v'eh shickyr dy row yn aspick loayrt mychione e cheyrrey va caillt. Myr shen dooyrt eh dy doaltattym,
“My ta cowrey jiarg er e thoyn, s'lhiams ish!”
Bhí trí dheartháir ann agus bhí beirt díobh stuama agus ghabhadar gach Domhnach go dtí an chill, ach bhí an fear eile rud beag neamhrialta. Ghabh sé pionta nó dhó uaireanta, agus ní dheachaigh sé riamh go dtí an chill an Domhnach nó lá eile ar bith.
Lá dá raibh chaill sé caora. Bhí sé ag lorg anonn is anall uirthi ach ní bhfuair sé ise áit ar bith. Bhí an dá dheartháir eile ina gcónaí i bParóiste Mayl agus chuadar chuig cill an easpaig an Domhnach. Nuair a bhí caoirigh imithe ar bhaile fearainn eile sna laethanta sin, bhí siad á fhógairt sa chill le rudaí eile ag an am ceart sa tseirbhís. Dúirt an dá dheartháir leis an deartháir eile go raibh siad cinnte gur chualadar an t-easpag ag lua a chaora an uair is déanaí a bhí siad ag an tseirbhís.
“Ceart go leor,” dúirt sé, “beidh mé ag an chill an Domhnach seo le teacht.”
Tháinig sé go dtí an chill agus d'fhan sé leis an am a bhí an t-easpag ag insint don eaglais na rudaí tábhachtacha le bheith fógartha amach. Bhí an deartháir rud beag bodhar agus níor ghabh sé aird go raibh an t-easpag ag labhairt faoi dhuine agus bean a bhí ar tí pósadh. Bhí sé ag iarraidh cloisteáil uile a bhí á labhairt, agus an tríú huair a chuala sé faoin duine agus an bhean seo, bhí sé cinnte go raibh an t-easpag ag labhairt faoina chaora a bhí caillte. Mar sin dúirt sé go tobann,
“Má tá comhartha dearg ar a tóin, is liomsa ise!”