Ta'n skeeal shoh mychione dooinney enmyssit Jamys. Va croit veg echey as kirree, ollagh as kiarkyn ry akin mygeayrt e hie. Agh va'n cheird echey myr seyir, as v'eh feer schleioil jannoo cairtyn, queeylyn as y lheid da ny eirinee.
Aghterbee, va peiagh ayn shirrey tarr dy hlaa er mullagh y thie veg echey, er yn oyr dy row eh jeant ass yiarn as v'eh mergagh as gaase tanney. Cheayll eh dy row beggan dy harr ec Jamys as hie eh roish un astyr souree dy chur shilley er.
“Ta tarr aym kiart dy liooar,” Dooyrt Jamys, jeeaghyn mygeayrt-y-mysh, “agh ta egin dhyts cheet er ash ny s'anmey tra ta dorraghys ayn.”
Hie yn dooinney thie reesht, smooinaghtyn dy row Jamys ro harroogh dy ghoaill tastey jeh, as duirree eh ayns shen derrey v'eh dorraghey. Yn nah cheayrt hie eh gys thie Yamys cha row veg ry akin agh soilshey ayns yn uinnag as myr shen chrank eh er yn dorrys. Doshil Jamys eh as dooyrt eh, “Quoi t'ayn?”
“She mish t'ayn, yn fer ta shirrey y tarr.”
“Vel fer erbee mayrts?”
“Cha nel.”
“Trooid stiagh rish tammylt.”
Ghow Jamys neose shenn londeyr voish treiney va sy woalley as doad eh eh lesh speeineig voish yn aile. Eisht ghow eh kiebbey sy laue as hooyll eh magh ass y thie as eh-hene geiyrt er. Hooyll ad sheese gys kione heese y gharey-ooyl faggys da'n vayr vooar, as cha row sheean erbee ry chlashtyn.
“Shoh yn ynnyd,” ren Jamys pisheyragh, as vrod eh y thalloo lesh y chiebbey.
Ren eh chee ny foadyn, hrog eh ad as hug eh ad dy kiarail ec yn un cheu. Eisht reuyr eh magh yn ooir derrey va mullagh mollag ry akin ayns soilshey y londeyr.
“Cre'n oyr ta shiu freayll tarr ayns y voayl shoh, Yamys? Cha nel eh feer aashagh dy roshtyn eh.”
“Well,” dreggyr Jamys, “T'eh dy reayll eh voish soilshey ny greiney.”
Agh tra hrog Jamys neese farkyl ny mollag va ny focklyn ‘IOM Highway Board’ ry akin losht ayns y fuygh!
Tá an scéal seo faoi dhuine ainmnithe Séamus. Bhí croit bheag aige agus caoirigh, eallach agus cearca le feiceáil timpeall a thí. Ach bhí an cheird aige mar shaor, agus bhí sé fíorchumasach ag déanamh cairteacha, rothaí agus a leithéid do na feirmeoirí.
Ar aon chuma, bhí duine ann ag iarraidh tarra le smearadh ar mhullach an tí bhig aige, de bhrí go raibh sé déanta as iarann agus bhí sé meirgeach agus ag fás tanaí. Chuala sé go raibh beagán le hofráil ag Séamus agus chuaigh sé roimhe tráthnóna samhraidh amháin le tabhairt cuairte air.
“Tá tarra agam ceart go leor,” Dúirt Séamus, ag féachaint ina thimpeall, “ach is éigean duitse teacht ar ais níos déanaí nuair atá dorchadas ann.”
Chuaigh an duine abhaile arís, ag smaoineamh go raibh Séamus róghnóthach le gabháil airde de, agus d'fhan sé ansin go dtí go raibh sé dorcha. An dara huair chuaigh sé go teach Shéamais ní raibh dada le feiceáil ach solas san fhuinneog agus mar sin chnag sé ar an doras. D'oscail Séamus é agus dúirt sé, “Cé atá ann?”
“Is mise atá ann, an fear atá ag iarraidh an tarra.”
“An bhfuil aon duine in éineacht leatsa?”
“Níl.”
“Tar isteach le tamall.”
Ghabh Séamus anuas seantóirse ó thairne a bhí sa bhalla agus las sé é le smeachóid ón tine. Ansin ghabh sé rámhainn sa lámh agus shiúil sé amach as an teach agus é féin ag leanúint air. Shiúil siad síos go ceann thíos an t-úllord i ngar don bhóthar mór, agus ní raibh fuaim ar bith le cloisteáil.
“Seo an t-ionad,” rinne Séamus cogarnach, agus bhroid sé an talamh leis an rámhainn.
Rinne sé chee na fóid, thóg sé iad agus chuir sé iad go cúramach ag an aon taobh. Ansin rómhair sé amach an talamh go dtí go raibh mullach baoi le feiceáil i solas an lampa.
“Cén fáth a bhfuil sibh ag coimeád tarra san áit seo, a Shéamais? Níl sé an-éasca le sroicheadh é.”
“Bhuel,” d'fhreagair Séamus, “Tá sé le coinneáil é ó sholas na gréine.”
Ach nuair a thóg Séamus aníos caipín an bhaoi bhí na focail ‘IOM Highway Board’ le feiceáil dóite san adhmad!