Shynney lesh my ayr ginsh skeealyn mychione yn eeastagh as shoh daa jeu.
Va daa vraar ayn as hie ad magh cooidjagh dy mennick geeastagh syn awin. Dagh keayrt hooar yn derrey yeh eeastyn agh cha dooar yn jeh elley veg. Ren ad ny neesht ymmyd jeh slattyn-eeastee jeh'n un liurid, as dooanyn y vooadys cheddin; v'ad eer jannoo ymmyd jeh'n chollag cheddin.
Laa dy row hooar yn nah vraar yn tlat-eeastee b'lesh e vraar as e rimlagh, dooanyn, collag as dy chooilley nhee ren e vraar ymmyd jeh tra v'eh goll geeastagh. V'eh eer ceau yn cooat b'lesh e vraar. Hie eh dys yn awin as haink eh dys yn ynnyd va e vraar cliaghtit ve ny hassoo. Erreish da ve ny hassoo aynshen rish tammylt beg haink eeast dys eaghtyr yn ushtey as dooyrt eh rish.
“Cre'n boayl ta dty vraar jiu eisht, y ghooinney?”
Hooar eeasteyr baase laa dy row, as hie eh gys boayl nagh dug eh enney er. V'eh ny hassoo ayns cheer aalin mast' ny magheryn as biljyn as va awinyn, loghyn as dubbyn ayn myrgeddin. Haink guilley ny whaiyl as dooyrt yn eeasteyr rish.
“Cre fod sleih jannoo sy cheer shoh?”
“Cre erbee saillt,” dooyrt yn guilley rish.
“By vie lhiam goll geeastagh,” dooyrt yn eeasteyr, as myr shen hie ad cooidjagh dys awin as hooar yn eeasteyr queig brick as va dagh fer jeu mysh queig puntyn er trimmid.
“S'mie yn boayl shoh,” dooyrt eh rish hene, as hie eh magh marish y ghuilley y laa er-giyn. Hooar eh queig brick reesht jeh'n trimmid cheddin.
“Vel ynnyd elley ayn boayl fod sleih geeastagh?” vrie eh jeh'n guilley.
“Ta dy jarroo,” dreggyr y guilley. “Jeeaghym fer elley dhyt mairagh.”
Hie ad magh cooidjagh dys ynnydyn elley gagh laa lurg shen, agh hooar eh queig brick jeh'n trimmid cheddin ayns dagh awin as logh as dub. Fy yerrey, “Shoh Niurin!” as yn eeasteyr.
“Shen kiart,” dooyrt yn guilley.
Is breá le m'athair insint scéalta faoin iascaireacht agus seo dhá cheann díobh.
Bhí dhá dheartháir ann agus chuadar amach le chéile go minic ag iascaireacht san abhainn. Gach uair a fuair an duine amháin éisc ach ní bhfuair an duine eile faic. Rinneadar araon úsáid de shlata iascaigh den aon fhad, agus duáin an mhéid chéanna; bhí siad fiú ag déanamh úsáide den channa baoite céanna.
Lá dá raibh fuair an dara deartháir an tslat iascaigh ba lena dheartháir agus a dhorú, duáin, canna baoite agus gach uile ní a ndearna a dheartháir úsáide de nuair a bhí sé ag dul ag iascach. Bhí sé fiú ag caitheamh an chóta ba lena dheartháir. Chuaigh sé go dtí an abhainn agus tháinig sé go dtí an t-ionad a bhí a dheartháir cleachta a bheith ina sheasamh. Tar éis dó bheith ina sheasamh ansin le tamall beag tháinig iasc chuig uachtar an uisce agus dúirt sé leis.
“Cén áit a bhfuil do dheartháir inniu ansin, a dhuine?”
Fuair iascaire bás lá dá raibh, agus chuaigh sé chuig áit nár thug sé aithne air. Bhí sé ina sheasamh i dtír álainn i measc na machairí agus crainn agus bhí aibhneacha, lochanna agus linnte ann freisin. Tháinig giolla ina araicis agus dúirt an t-iascaire leis.
“Cad is féidir le slua déanamh sa tír seo?”
“Cibé is mian leat,” dúirt an buachaill leis.
“Ba mhaith liom dul ag iascach,” dúirt an t-iascaire, agus mar sin chuadar le chéile go habhainn agus fuair an t-iascaire cúig bhreac agus bhí gach ceann díobh faoi chúig phunt meáchain.
“Is maith an áit seo,” dúirt sé leis féin, agus chuaigh sé amach leis an bhuachaill an lá dár gcionn. Fuair sé cúig bhreac arís den mheáchan chéanna.
“An bhfuil ionad eile ann áit ar féidir le slua iascach?” d'fhiafraigh sé den bhuachaill.
“Tá go deimhin,” d'fhreagair an buachaill. “Taispeánfaidh mé ceann eile duit amárach.”
Chuadar amach le chéile chuig ionaid eile gach lá ina dhiaidh sin, ach fuair sé cúig bhreac den mheáchan chéanna i ngach abhainn agus loch agus linn. Faoi dheireadh, “Seo Ifreann!” agus an t-iascaire.
“Sin ceart,” dúirt an buachaill.