Dinsh Illiam y Kennaugh dou bleeantyn er dy henney dy jagh eh un oie dy chur shilley er Thom, as yeear eh er dy ghiarey folt e ching myr v'eh cliaghtit dy yannoo. Cha row Thom jannoo veg ec y traa shen, as myr v'eh dy kinjagh shirrey beggan dy argid, hoie eh Illiam er stoyl rish y chiollagh. Hug eh brelleein mygeayrt e wannal as ghow eh toshiaght dy ghiarey folt Illiam.
Loayr y ghaa ghooinney ry cheilley rish tammylt, as Thom gobbraghey er y jouishan, tra honnick Illiam roddan fo'n chlag liauyr.
“Hom, Hom,” phisheyree Illiam, “ta roddan peeikearagh orrin.”
“Oh, vel eh dy jarroo?” dreggyr Thom jeeaghyn er dorraghys ny corneil. “Cha vaikyms veg erbee.”
“Fo'n chlag, whooinney,” phisheyree Illiam reesht, “t'eh jannoo eh foast.”
“Cha jean eh y lheid shen arragh rish tammylt foddey,” dooyrt Thom, as hayrn eh magh e laue da'n ghunney echey v'er y skelloo. Va polt atchimagh ayn as veg ry akin agh jaagh ghoo. Lheim Illiam veih'n stoyl echey myr mwaagh as roie eh roish thie gys beeal ny bayryn as y roddan er e hoshiaght.
Ec y cheayrt shen va shenn Harry y Condra dooney giat y vayr echey ec Close y Kee, as honnick eh scaan bane getlagh seose y vayr ayns y dorraghys. Smooinee eh dy jirree eh voish y rhullick as v'eh bunnys ass e cheeaill tra raink eh gys e hie.
Dobbree yn chlag v'ec Thom gyn scuirr rish ymmodee bleeantyn, ga dy row towl mooar ayn, as vaikagh fer ny trimmidyn ec kione ny shiaghtyn. Cha dug Illiam kied da Thom dy ghiarey e olt arragh, as va shen yn traa s'jerree dy ghoon Harry y Condra y ghiat echey ayns y dorraghys.
D'inis Uilliam an Kennaugh dom blianta ó shin go ndeachaigh sé oíche amháin le tabhairt cuairte ar Thom, agus d'iarr sé air le gearradh gruaig a chinn mar a bhí sé cleachta le déanamh. Ní raibh Thom ag déanamh faic ag an am sin, agus mar a bhí sé i gcónaí ag iarraidh beagán airgid, shuigh sé Uilliam ar stól leis an teallach. Chuir sé braillín timpeall a mhuiníl agus thosaigh sé ag gearradh ghruaig Uilliam.
Labhair an dá dhuine le chéile le tamall, agus Thom ag obair ar an deimheas, nuair a chonaic Uilliam francach faoin chlog fhada.
“A Thom, a Thom,” chogair Uilliam, “tá francach ag spiaireacht orainn.”
“Ó, an bhfuil sé go deimhin?” d'fhreagair Thom ag féachaint ar dhorchadas an chúinne. “Ní fheicfidh mise dada ar bith.”
“Faoin chlog, a dhuine,” chogair Uilliam arís, “tá sé á dhéanamh fós.”
“Ní dhéanfaidh sé a leithéid sin níos mó le tamall fada,” dúirt Thom, agus tharraing sé amach a lámh don ghunna aige a bhí ar an tseilf. Bhí pléasc uafásach ann agus faic le feiceáil ach deatach dubh. Léim Uilliam ón chathaoir aige mar ghiorria agus rith sé roimhe abhaile go béal na mbóithre agus an francach ar aghaidh.
Ag an uair sin bhí sean Harry an Condra ag dúnadh geata an bhóthair aige ag Clós an Kee, agus chonaic sé taibhse bhán ag eitilt suas an bóthar sa dorchadas. Shíl sé gur éirigh sé ón reilig agus bhí sé beagnach as a chiall nuair a tháinig sé chuig a theach.
D'oibrigh an clog a bhí ag Thom gan stad le mórán blianta, cé go raibh poll mór ann, agus d'fheicfeadh ceann de na tromáin ag ceann na seachtaine. Níor thug Uilliam cead do Thom le gearradh a fholt níos mó, agus bhí sin an tráth is deireanaí gur dhún Harry an Condra an geata aige sa dorchadas.