Ta mee er n'insh diu dy row Ean Curphy mie dy gheddyn lobbaghyn agh v'eh ny eeasteyr mie neesht. Va shin ooilley ceau nyn rimlee fo laue tra hooar Ean aght noa. V'eh ceau e rimlagh erskyn e chione. Hie yn rimlagh tammylt sodjey voishyn er yn aght shoh, as va shin ooilley feer hrooagh rish. Shimmey keayrt va mee geabbey dy yannoo shoh as va mee shickyr dy row eh cheet lhiam as dy row mee cheet dy ve feer aghtal.
Fastyr dy row va mee geeastagh er y chey marish my ayr. Va mee slane dy voyrn jeem pene dy yeeaghyn da yn aght noa. Tra cheau mee yn rimlagh yn chied cheayrt ghleash my ayr tammylt beg voym. Dooyrt eh dy row rouyr dy ghooanyn getlagh mygeayrt e chleayshyn. Tammylt beg ny s'anmey hayr mee daa voadagh. By haittin lhiam shen as myr shen daase mee ny s'daaney. Yn cheayrt sniessey hilg mee yn rimlagh; cheau mee eh lesh ooilley my niart. Veagh eh er ngoll dy slane magh ass shilley er-lhiam mannagh row unnane jeh ny dooanyn tayrit er my ordaag.
Dooyrt my ayr, “Cre ta goll er? Vel oo tayrit er y chey?”
“Cha nel,” dreggyr mish, “Hayr mee mee hene.”
Yeeagh mee my ordaag da as yn dooan mooar aynjee. Dobbyr da tuittym neealloo agh ren eh e chooid share dy hayrn yn dooan magh. Cha dod eh veg y yannoo as fy yerrey hooyll shin gys yn fer-lhee. Dooyrt my ayr, “Shen y tayrtyn smoo vees ayd dy bragh. Daa voadagh as oo hene!”
Tá mé tar éis insint daoibh go raibh Eoin Curphy maith le fáil lugach ach bhí sé ina iascaire maith freisin. Bhíomar uile ag caitheamh ár ndoruithe faoi láimh nuair a fuair Eoin bealach nua. Bhí sé ag caitheamh a dhorú os cionn a chinn. Chuaigh an dorú achar fada uaidhsean sa chaoi seo, agus bhíomar uile fíorthnúthach leis. Is iomaí uair a bhí mé ag iarraidh é seo a dhéanamh agus bhí mé cinnte go raibh sé ag teacht liom agus go raibh mé teacht chun bheith fíorchliste.
Tráthnóna amháin bhí mé ag iascaireacht ar an gcé le m'athair. Bhí mé lán de bhród díom féin le féachaint ar an bhealach nua. Nuair a chaith mé an dorú an chéad uair bhog m'athair achar beag uaim. Dúirt sé go raibh an iomarca duán ag eitilt timpeall a chluaise. Tamall beag níos déanaí ghabh mé dhá throsc. Ba bhreá liom sin agus mar sin d'fhás mé níos dána. An uair is neasa chaith mé an dorú; chaith mé é le hiomlán mo nirt. Bheadh sé tar éis dul go hiomlán amach as amharc dar liom mura raibh ceann de na duáin gafa ar m'ordóg.
Dúirt m'athair, “Céard atá ar bun? An bhfuil tú gafa ar an gcé?”
“Níl,” d'fhreagair mise, “Ghabh mé mé féin.”
Thaispeáin mé m'ordóg dó agus an duán mór inti. Dóbair dó titim i bhfanntais ach rinne sé a dhícheall tarraingt an duáin amach. Níor fhéad sé faic a dhéanamh agus faoi dheireadh shiúil muid go dtí an dochtúir. Dúirt m'athair, “Sin an ghabháil is mó a bheidh agat go brách. Dhá throsc agus tú féin!”