Va carrey dou ayns Rhumsaa enmyssit Ean Curphy. Yn cheayrt s'jerree haink mee my whaiyl rish tammylt er dy henney v'eh gobbragh ayns Sostyn. T'eh cheet er ash dys yn Ellan ny keayrtyn foast laghyn seyrey y cheau. Tra v'eh baghey ayns Rhumsaa veagh shin goll eeastagh cooidjagh dy mennick. Veagh my ayr goaill baatey beg er faill as ersooyl lhien magh ass y phurt. Va Ean feer aghtal dy reuyrey son lobbaghyn (ny luggyn) sy gheinnagh (gollrish Moyrn Phurt le Moirrey?). Cha vaik mee rieau fer share; v'eh feer happee dy jarroo agh s'goan v'eh giarey lobbagh erbee rieau; ga dy ren eh reuyrey lesh kiebbey, cha nee grep v'eh jannoo ymmyd jeh. Dooyrt eh dy row eh ny s'tappee dagh lobbagh y reuyrey ny lomarcan. Dooyrt eh myrgeddin nagh vod sleih ta jannoo ymmyd jeh'n grep reih yn mooadys jeh ny lobbaghyn, as nagh n'eeu lesh geeastagh lesh lobbaghyn beggey. Ren mee cooney lesh agh va Ean dy kinjagh geddyn lobbaghyn ny share as ny smoo ayns lieh y traa.
Aghterbee, laa dy row va shin ooilley aarloo dy gholl eeastagh, as mooarane lobbaghyn ain as va Ean er chur lesh skynn mooar noa. Va my ayr jeeaghyn er dy ouryssagh. Cha by vie lesh skynnyn mooarey, agh cha dooyrt eh veg. Ren my ayr ymmyrt yn baatey magh ass y phurt, as lurg tammylt beg va shin geeastagh. Va my huyr marin as she eeasteyr mie ee. Va Ean as mish trooagh ree. Cha row eeast erbee ain foast tra dyllee Wendy, “Ta eeast aym!” Ren ee e cooid share dy hayrn yn rimlagh stiagh sy vaatey, agh cha dod ee tayrn yn eeast dys eaghtyr yn ushtey. Ren Ean cooney lhee as lurg shen mee hene, agh beign da ve muc-varrey v'eck, er-lhien.
Haink my ayr fy yerrey as ghow eh toshiaght dy hayrn yn eeast mooar shoh gys eaghtyr yn ushtey. Tra honnick shin yn eeast v'ayn, honnick shin astan-marrey mooar.
“Cur reamys dou,” dooyrt Ean as ghow eh greim er e skynn mooar. Cha nel cooinaght mie aym jeh'n traa lurg shen. Va shin ooilley lheimmyragh mygeayrt — my ayr, my huyr, mee hene, as yn astan-marrey. Va Ean ny hoie as giarey as scoltey lesh e skynn mooar. V'eh ayns gaue smoo er yn oyr dy row cassyn rooisht echey. Agh va shin ayns gaue dy huittym magh ass y vaatey, er y fa dy row baatey feer veg v'ain.
Fy yerrey va'n astan currit gy baase as va ooilley'n cheshaght tayrn ennal reesht. Dymmyrt my ayr gys y thalloo gra, “S'treisht lhiam dy vel shiu jeant magh nish; s'liooar dou shen, Ta ooilley shoh kiart dy liooar diuish agh she rouyr dooys eh. Cha noddym snaue!”
Bhí cara dom i Rhumsaa ainmnithe Eoin Curphy. An chuairt is déanaí tháinig mé i m'araicis leis tamall ó shin bhí sé ag obair i Sasana. Tá sé ag teacht ar ais go dtí an tOileán uaireanta fós chun laethanta saoire a chaitheamh. Nuair a bhí sé ina chónaí i Rhumsaa bhímis ag dul ag iascaireacht le chéile go minic. Bheadh m'athair gabháil bád beag ar tuarastal agus ar siúl linn amach as an phort. Bhí Eoin fíorchliste le rómhar ar son lugach (nó luganna) sa ghaineamh (cosúil le Bród Phort le Máire?). Ní fhaca mé riamh fear is fearr; bhí sé an-tapa go deimhin ach ar éigean bhí sé ag gearradh lugach ar bith riamh; cé go ndearna sé rómhar le rámhainn, ní graeipe a raibh sé ag déanamh úsáide de. Dúirt sé go raibh sé níos tapúla gach lugach a rómhar ina aonar. Dúirt sé freisin nach féidir slua atá ag déanamh úsáide den graeipe roghnaigh an méid de na lugaigh, agus nach fiú leis ag iascach le lugaigh bheaga. Rinne mé cúnamh leis ach bhí Eoin i gcónaí ag fáil lugach níos fearr agus níos mó i leath an ama.
Ar aon chuma, lá dá raibh bhíomar uile réidh le dul ag iascaireacht, agus mórán lugach againn agus bhí Eoin tar éis tabhairt leis scian mhór nua. Bhí m'athair ag féachaint air go hamhrasach. Níor mhaith leis sceana móra, ach ní dúirt sé faic. Rinne m'athair iomramh an bháid amach as an phort, agus i ndiaidh tamaill bhig bhíomar ag iascaireacht. Bhí mo dheirfiúr in éineacht linn agus is iascaire maith í. Bhí Eoin agus mise éadmhar léi. Ní raibh iasc ar bith againn fós nuair a scairt Wendy, “Tá iasc agam!” Rinne sí a dícheall le tarraingt an dorú isteach sa bhád, ach níor fhéad sí tarraingt an éisc go dtí uachtar an uisce. Rinne Eoin cabhair léi agus ina dhiaidh sin mé féin, ach b'éigean dó bheith muc mhara a bhí aici, dar linn.
Tháinig m'athair faoi dheireadh agus thosaigh sé tarraingt an éisc mhóir seo go dtí uachtar an uisce. Nuair a chonaiceamar an t-iasc a bhí ann, chonaiceamar eascann mhara mór.
“Tabhair spás dom,” dúirt Eoin agus ghabh sé greim ar a scian mhór. Níl cuimhne mhaith agam den am ina dhiaidh sin. Bhíomar uile ag léimneach timpeall — m'athair, mo dheirfiúr, mé féin, agus an eascann mhara. Bhí Eoin ina shuí agus ag gearradh agus ag scoilt lena scian mhór. Bhí sé i mbaol is mó de bhrí go raibh cosa nochta aige. Ach bhíomar i mbaol le titim amach as an bhád, toisc gur bád fíorbheag a bhí againn.
Faoi dheireadh bhí an eascann curtha chun báis agus bhí iomlán an tslua ag tarraingt anála arís. D'iomair m'athair go dtí an talamh ag rá, “Tá súil agam go bhfuil sibh sásta anois; is leor dom sin, Tá uile seo ceart go leor daoibhse ach is é an iomarca domsa é. Ní féidir liom snámh!”