Va mee ruggit ayns balley beg cheerey enmyssit Petworth ayns Sostyn. Ta my ayr er n'insh dou ymmodee skeealyn mychione yn sleih va baghey aynshen. V'ad gollrish sleih erbee elley veih'n cheer; t'ad gleashaghey dy moal agh smooinaghtyn dy tappee as dy dowin.
Tra va my ayr ny ghooinney aeg, veagh eh ceau e laghyn seyrey ayns shen sy thie-oast Yn Bunny-Curnaght. Haink e voir veih Petworth dy bunneydagh; v'ee ny h-inneen da dooinney va gobbraghey ayns thie smoo y valley. Dinsh my ayr dou keayrt ennagh dy row eh gobbragh marish cabbil. Ymmodee bleeantyn lurg shen va my huyr gobbragh marish cabbil ayns y voayl cheddin.
Aghterbee, va'n fer-oast va freayll yn thie-oast ta mee er n'imraa ny ghooinney feer ghrinderagh, as v'eh cliaghtit lhiggey magh ass uinnag as gyllagh magh er ooilley'n theay choud's v'ad goll mygeayrt y valley. Va dooinney er lheh baghey ayns Petworth as cassyn feer vooar echey; cha nel mee slane shickyr agh ta mee smooinaghtyn dy row e ennym ‘Doody Whittington,’ as v'eh shooyl shaghey Yn Bunney-Curnaght dy mennick. Va'n fer-oast gyllagh er dy kinjagh mychione e chassyn vooarey. Va skeeal mie ec Doody as dy cadjin v'eh cur freggyrtyn mie da'n fer-oast.
Laa dy row dyllee yn fer-oast rish, “C'raad t'ou goll jiu, y ghooinney? Trooid stiagh as gow pynt marym.”
“Kiart dy liooar,” greggyr Doody. “Agh sheign dou goll gys kerrin y valley hoshiaght dy hyndaa mygeayrt as cheet er ash,” dooyrt eh jeeaghyn er a chassyn. Haink eh er ash fy yerrey as hie eh stiagh sy Bunney-Curnaght, as dooyrt yn fer-oast rish.
“Gow my leshtal, y ghooinney, foddee dy vel mee er spotchal mychione dty chassyn vooarey ro vennick. Gow pynt marym.”
“Foddee dy vel,” dooyrt Doody rish. “As cha sayms cre'n fa t'ou spotchal. Va ny cassyn ec my ayr foddey ny smoo na my chassyn's hene. Tra v'eh geearree e vreechyn y chur mysh, beign da cur ad mysh erskyn e chione!”
Rugadh mé i sráidbhaile ainmnithe Petworth i Sasana. Tá m'athair tar éis insint dom mórán scéalta faoin slua a bhí ina gcónaí ansin. Bhí siad cosúil le slua ar bith eile ón tír; tá siad ag gluaiseacht go mall ach ag smaoineamh go tapa agus go domhain.
Nuair a bhí m'athair ina dhuine óg, bheadh sé ag caitheamh a laethanta saoire ansin san óstán An Bunny-Curnaght. Tháinig a mháthair ó Petworth go bunúsach; bhí sí ina cailín do dhuine a bhí ag obair i dteach is mó an bhaile. D'inis m'athair dom uair éigin go raibh sé ag obair le capaill. Mórán blianta ina dhiaidh sin bhí mo dheirfiúr ag obair le capaill san áit chéanna.
Ar aon chuma, bhí an t-óstóir a bhí ag coinneáil an tí ósta atá mé tar éis lua ina dhuine fíorscigiúil, agus bhí sé cleachta le ligean amach as fuinneog agus ag béicíl amach ar iomlán na tuaithe chomh fada is bhí siad ag dul timpeall an bhaile. Bhí duine ar leith ina chónaí in Petworth agus cosa ollmhóra aige; níl mé iomlán cinnte ach tá mé ag smaoineamh go raibh a ainm ‘Doody Whittington,’ agus bhí sé ag siúl thar An Bunney-Curnaght go minic. Bhí an t-óstóir ag béicíl air i gcónaí faoina chosa móra. Bhí scéal maith ag Doody agus de ghnáth bhí sé ag tabhairt freagraí maithe don óstóir.
Lá dá raibh scairt an t-óstóir leis, “Cá bhfuil tú ag dul inniu, a dhuine? Tar isteach agus gabh pionta in éineacht liom.”
“Ceart go leor,” d'fhreagair Doody. “Ach is éigean dom dul go dtí cearnóg an bhaile ar dtús le tiontú timpeall agus teacht ar ais,” dúirt sé ag féachaint ar a chosa. Tháinig sé ar ais faoi dheireadh agus chuaigh sé isteach sa Bunney-Curnaght, agus dúirt an t-óstóir leis.
“Gabh mo leithscéal, a dhuine, b'fhéidir go bhfuil mé tar éis magadh faoi do chosa móra rómhinic. Gabh pionta in éineacht liom.”
“B'fhéidir go bhfuil,” dúirt Doody leis. “Agus níl a fhios agam cén fáth a bhfuil tú ag magadh. Bhí na cosa ag m'athair i bhfad níos mó ná mo chosa-sa féin. Nuair a bhí sé ag iarraidh a bhríste a chur faoi, b'éigean dó iad a chur faoi os cionn a chinn!”