Shiartanse dy vleeantyn er dy henney va saggyrt jeeaghyn er e viljin-ooyl. Va un villey ayn laadit feer hrome lesh ooylyn feer vie as feer vooar. V'eh smooinaghtyn dy beagh ad mie-er-baghtal ayns y cheeill ec ny shirveishyn ouyragh. Myr shen, daag eh yn billey shoh laadit as ren eh chaglym ny ooylyn elley. V'eh goaill aggle dy beagh ny ooylyn v'er y villey geidit roish my ragh yn shirveish er cummal, as myr shen screeu eh, “Ta ny ooylyn shoh da'n veailley,” er boayrd fuygh as ren eh chionney eh er y villey.
Dreill eh arrey mie rish laghyn, agh laa dy row ghow eh tastey dy row ooilley ny ooylyn ersooyl. Va'n boayrd ersooyl neesht as ayns e ynnyd va meer dy phabyr. Va shoh scruit er y phabyr: —
“Ta ooilley er ny haglym dy sauchey stiagh.”
Cha dooar eh magh rieau yn maarliagh.
Roinnt blianta ó shin bhí sagart ag féachaint ar a chrainn úll. Bhí aon chrann ann luchtaithe fíorthrom le húlla an-mhaith agus an-mhór. Bhí sé ag smaoineamh go mbeidís den scoth sa chill ag na seirbhísí fómharacha. Mar sin, d'fhág sé an crann seo luchtaithe agus rinne sé bailiú na n-úll eile. Bhí sé gabháil eagla go mbeadh na húlla a bhí ar an chrann goidte sula rachadh an tseirbhís ar siúl, agus mar sin scríobh sé, “Tá na húlla seo don fhéile,” ar chlár adhmaid agus rinne sé teannadh é ar an chrann.
Choinnigh sé aire mhaith le laethanta, ach lá dá raibh thug sé aire go raibh gach ceann de na húlla ar siúl. Bhí an clár ar siúl freisin agus ina ionad bhí mír de pháipéar. Bhí seo scríofa ar an pháipéar: —
“Tá uile á mbailiú go sábháilte isteach.”
Ní bhfuair sé amach riamh an gadaí.