Dy beagh shiu g'immeeaght er yn chenn vayr coon voish “The Hope” dys yn Eairy, oddagh shiu fakin thie beg er y laue yesh er-gerrey da Ballahig. Cha nee eh agh tholtan nish, as cha nel peiagh er chummal ayn rish-bleeantyn, agh tra va mish my ghuilley as baghey ayns ny ardyn shen, cha nee foddey voish; v'eh mie dy-liooar, cha nee veg ny smessey na ymmodee thieyn beggey elley; ayndauesyn ren deiney as mraane baghey as ny paitchyn oc y hroggal seose ayns ny laghyn shen. S'cooin lhiams shenn dooinney 'sy thie shoh; ta mee credjal dy nee Isaac Cain yn ennym kiart er, agh she “Idy dy Ballerga” yn far-ennym echey. V'eh baghey ny-lomarcan ayns boghtynid ayns shoh, as boallagh da goll mygeayrt ceau er e chione edd mooar fegooish cruiney erbee, as skeogyn dy olt lheeah croghey magh ass.
Va skeeal goll er insh mychione ben va baghey tammylt er-dy-henney ayns “The Palace”, myr va'n thie shoh enmyssit — ga nagh voddym smooinaghtyn er red erbee ny sloo gollrish plaase. V'ee ny ben-treoghe, as kiare ny queig paitchyn beggey eck. Cha row monney reamys cour oc ooilley, as fy-yerrey hooar ee er-maill thie elley red beg ny smoo. V'ee feer voght, as cha dod ee argid y gheddyn dy eeck son caart dy ghoaill stoo-thie hug y thie elley. Agh va lhiabbee feer vooar eck, as queeylyn veggey er ny lurgaghyn, lheid as yiarragh ny Sostnee “castors” roo. Myr shen, tra haink ee dy gharraghey, hilg ee ooilley'n stoo-thie ayns carn er y lhiabbee vooar shoh, as ren ee-hene as ny paitchyn ee y wheeylaghey ersooyl dys y thie noa.
Dá mbeadh sibh ag imeacht ar an seanbhóthar cúng ó “The Hope” go dtí an Eairy, d'fhéadfadh sibh feiceáil teach beag ar an lámh dheas i ngar do Ballahig. Ní hé ach ballóg anois, agus níl duine ina chónaí ann le blianta, ach nuair a bhí mise i mo bhuachaill agus i mo chónaí sna limistéir sin, ní fada ó; bhí sé maith go leor, ní dada níos measa ná mórán tithe beaga eile; iontusan rinne daoine agus mná cónaí agus na páistí acu a thógáil suas sna laethanta sin. Is cuimhin liomsa seanduine sa teach seo; tá mé ag creidiúint gurb é Isaac Cain an t-ainm ceart air, ach is “Idy de Bhaile na Leirge” an leasainm aige. Bhí sé ina chónaí ina aonar i mbochtaineacht anseo, agus ba ghnáth dó dul timpeall ag caitheamh ar a cheann hata mór gan tóin hata ar bith, agus dual de ghruaig liath ar crochadh amach as.
Bhí scéal á insint faoi bhean a bhí ina cónaí tamall ó shin in “The Palace”, mar a bhí an teach seo ainmnithe — cé nach féidir liom smaoineamh ar rud ar bith níos lú cosúil le pálás. Bhí sí ina baintreach, agus ceithre nó cúig pháiste bheaga aici. Ní raibh mórán spáis ina gcomhair uile, agus faoi dheireadh fuair sí ar cíos teach eile rud beag níos mó. Bhí sí fíorbhocht, agus níor fhéad sí airgead a fháil le híoc ar son cairte le gabháil troscán chuig an teach eile. Ach bhí leaba ollmhór aici, agus rothaí beaga ar na cosa, leithéid agus déarfadh na Sasanaigh “castors” leo. Mar sin, nuair a tháinig sí le haistriú, chaith sí iomlán an troscáin i gcarn ar an leaba mhór seo, agus rinne sí féin agus na páistí í a rothlú ar siúl go dtí an teach nua.